Sulaiman is van een brug slaan tussen mensen in de wijk en de gemeente
Het verhaal van Sulaiman
Sulaiman studeerde politicologie aan de Universiteit van Damascus en werkte als politiek journalist in Syrië. Daar onderzocht hij de gevolgen van de oorlog tussen Israël en Libanon en zag dat de verhalen van de regering en het volk niet overeenkwamen. Zo begon voor hem een roerige tijd. Door een kritisch artikel belandde hij twee maanden in de gevangenis. Na zijn vrijlating vluchtte hij naar Jordanië. Hij werkte als correspondent voor een Jordaanse krant en ontmoette zijn vrouw. Het leven was goed tot hij een artikel schreef over de prins van Jordanië. Hij moest het land uit, maar kon niet terug naar Syrië vanwege zijn kritiek op het regime en de uitgebroken oorlog. Noodgedwongen verliet hij zijn hoogzwangere vrouw en vluchtte hij vanuit Jordanië naar Nederland. Het enige dat hij op zak had was een telefoon, wat geld en een plan in gedachte. Hij overleefde de Middellandse Zee, honger en zelfs IS. Anderhalf jaar na zijn vertrek verwelkomde hij zijn vrouw en inmiddels geboren dochter op Schiphol. Zijn leven in Nederland kon eindelijk beginnen.
Hoe kwam je bij de gemeente Rotterdam terecht?
“Eigenlijk door een onschuldig moment van mijn driejarige dochter. Tijdens een wandeling in het park startte ze een gesprek met een volstrekt vreemde man genaamd Gerrit. Dat praatje leidde tot een stage bij z’n bedrijf. Gerrit leerde me de Nederlandse cultuur kennen. Via zijn bedrijf reisde ik door het hele land en ontmoette ik ontzettend veel mensen. Zo ook Gerben, directeur van organisatieonderdeel Stadsbeheer van de gemeente Rotterdam. Toen hij me een stage aanbood, begon mijn avontuur in Rotterdam.”
Waar werk je nu aan?
“Officieel ben ik projectsecretaris bij Stadsontwikkeling. Maar ik sta beter bekend als verhalenvanger in Hillesluis en Feijenoord. Een verhalenvanger luistert naar de mensen en brengt hun behoeften in kaart. Dit doe ik door de wijk in te gaan en contact te maken met de bewoners. Daarvoor is lef nodig. De bewoners komen namelijk niet vanzelf naar me toe. Door het gesprek aan te gaan bouwde ik met veel van hen een vertrouwensband op. De wijk is mijn kantoor. Dat kan een bankje zijn in de speeltuin, tussen de schappen in een lokale supermarkt, of op straat bij een verkeerslicht. Van al die gesprekken maak ik notities waarna ik er thuis een verhaal van maak. De vragen en problemen die daaruit naar voren komen, leg ik neer bij de collega’s die de mensen kunnen helpen. Ik leg die verbinding tussen de bewoners en de ambtenaren. Een verhalenvanger is dus de brug tussen de wijk en de gemeente.”
Een verhalenvanger luistert naar mensen en brengt hun behoeften in kaart.
Waar loop je tegenaan in het werk?
“De taal. Ik spreek en schrijf Nederlands. En ik begrijp iedereen en druk mezelf duidelijk genoeg uit. Maar het is nog niet op het niveau om mijn oude werk en passie te beoefenen. Ik wil de waarheid vinden, net als vroeger in Syrië en Jordanië. Om dat te kunnen, moet mijn Nederlands beter. Toch zie ik het niet als een probleem of beperking, want ik leer elke dag bij. Door veel met mensen te praten en over ze te schrijven, krik ik mijn taalniveau steeds hoger op. Daarom zie ik het niet als een probleem, maar een kwestie van tijd.”
Waar word jij enthousiast van in je werk?
“Ik word blij van mensen ontmoeten en hun verhalen aanhoren. Daarom begon ik ooit in Syrië als journalist. Om verhalen van anderen te vertellen. Dat ik dit in een ander land nog steeds kan doen, maakt me ontzettend gelukkig. Eigenlijk doe ik nog steeds hetzelfde als jaren geleden in Syrië, maar onder andere omstandigheden. Het doel blijft hetzelfde: een platform geven aan mensen die gehoord willen worden.”
Ik geef een platform aan mensen die gehoord willen worden
Waarom is Rotterdam dé plek om te werken voor jou?
“Mijn geboortestad Tartous is net als Rotterdam een havenstad. Een haven maakt het, in mijn ogen, automatisch een ontmoetingsplek. De samensmelting van culturen in Rotterdam spreekt mij ontzettend aan. Het is de stad die me een kans gaf en me in staat stelt om constant anderen te ontmoeten en van ze te leren. Dat zal ik nooit vergeten. Daarom voel ik me onderdeel van de stad en werk ik met trots voor de gemeente.”
Wat wil je jouw toekomstige collega meegeven?
“We werken voor de stad en haar inwoners. Maar die inwoners zijn ontzettend divers. Er wonen hier mensen uit verschillende landen, met andere culturen en diverse achtergronden. Dat vereist van ons allemaal extra inspanning. Want jouw belevingswereld kan heel anders zijn dan die van de burger en soms zelfs van je collega. Neem mij als voorbeeld. Een statushouder die ooit gevangenzat bij IS. Hoe anders is mijn wereld dan die van jou? En ik ben maar één van de vele verschillende mensen. Dus ga met elkaar in gesprek en neem de tijd om elkaar te leren kennen. Luister naar een ander en werk naar een toekomst die past bij alle Rotterdammers.”
Wat is belangrijk voor je?
“Vrijheid. Daar staat en valt alles voor mij. Dat is ook de reden waarom ik journalist werd. In mijn thuisland zag ik de gevolgen van een beperkte vrijheid. Als kind stond het me al niet aan. En dat gevoel is nooit weggegaan. Zelfs in Nederland draag ik dat gevoel mee. De vrijheid van meningsuiting is niet zo vanzelfsprekend als mensen denken. Gelukkig hebben we dat hier wel. En als verhalenvanger zorg ik ervoor dat iedereen gehoord wordt.”
