Altanie is van verandering teweeg brengen in Rotterdam
Het verhaal van Altanie
Altanie Chamilaki komt uit Eindhoven, is 27 jaar en woont sinds een paar jaar in Rotterdam. Ze startte in 2019 als Young Professional communicatie voor HR. Zelf heeft ze een achtergrond in het organiseren van evenementen, zoals bij de Dutch Design Week in Eindhoven. "Ik ben gaan nadenken over maatschappelijke meerwaarde. Bij een gemeente leek me die beter te vinden en zo maakte ik de overstap naar Rotterdam."
Waarvan word je enthousiast in je werk?
"Mijn werk is nu heel erg intern gericht. Ik merk niet direct wat mijn werk doet voor de stad, maar indirect wel. Ik ondersteun collega’s die bezig zijn voor en met de mensen in de stad. Daar word ik blij van. Ik ben aan het nadenken hoe ik mensen meer met elkaar kan verbinden. Ik merk dat er zoveel mensen met verschillende expertises binnen de gemeente rondlopen. De vraag is dus hoe maak je die lijntjes nu zo laagdrempelig mogelijk."
Ik ondersteun collega’s die bezig zijn met en voor mensen in Rotterdam.
Welke droom wil je bereiken door te werken bij de gemeente?
"Ik vind het heel fijn bij HR te beginnen, want zo leer ik de organisatie goed kennen. Dat is de eerste stap. Mijn droom is wel echt iets voor de stad gaan doen, het liefst met maatschappelijk belang, zoals armoedebestrijding."
Waar komt jouw passie om meerwaarde te creëren vandaan?
"Werk is eigenlijk mijn leven, het betekent heel veel voor mij. Ik heb tijdens mijn tijd in de evenementenbranche veel gewerkt aan duurzame projecten. In Brabant heb ik een non-profitorganisatie opgestart, Krijg de kleren, vanuit mijn passie voor kleding en duurzaamheid ontstaan. Ik had zoveel kleren en bedacht dat ik daar andere mensen mee kon helpen. Dat idee heb ik gegoten in een evenement met festivalsfeer om het laagdrempeliger te maken voor iedereen. Dat bleek een succesvol evenement, met 120 bezoekers. Iets vergelijkbaars wil ik ook graag in Rotterdam realiseren."
Welke weg heb jij bewandeld tot aan de marathon?
"Voor mij is rennen echt even tot mezelf komen na een drukke werkdag. Aan het begin wil ik nooit gaan, maar na tien minuten lopen krijg ik er een fijn, dromerig gevoel van. Drie jaar geleden brak ik mijn voet op vier plekken. Ik kreeg te horen dat ik nooit meer zou kunnen lopen. Dat heeft mij toen wakker geschud. Ik heb er alles aan gedaan om binnen drie maanden weer normaal te kunnen lopen. Iedereen stond versteld. Daarna kwam het besef dat ik ook weer wilde hardlopen. Voor mij zit er echt een emotioneel aspect aan vast."
Waar ben jij trots op?
"Ik ben trots dat ik na alle problemen met mijn voet nu toch de marathon ga lopen. Dat hele proces naar deze marathon toe en wat ik allemaal bereikt heb maakt mij trots."
